Freelancers moeten ook luisteren naar hun lichaam

Eigenlijk hoor ik nu in bed te liggen (jullie weten natuurlijk niet hoe laat het is als ik dit typ – het is rond tienen) omdat … nee, niet omdat ik vind dat ik vroeg naar bed moet maar omdat ik daadwerkelijk erg moe ben. Ik moet leren luisteren naar mijn lichaam. Al twee dagen achter elkaar heb ik dat niet gedaan en 's avonds zit ik in de problemen: ik durf namelijk niet naar bed als mijn longen erg zeer doen. Daar heb ik al 13 jaar last van en na 13 jaar is de angst nog steeds even groot: geen goede houding kunnen vinden, draaien en draaien en pijn hebben. En denken: hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Maar dat is een bijverschijnsel van overenthousiasme. Enthousiasme is leuk, maar overenthousiasme wil wel eens gevaarlijk zijn.

Afgelopen week had ik de geest en ging ik ineens in zevenmijlslaarzen op mijn al jarenlange doel af: een freelance carrière starten (als redacteur natuurlijk, je moet blijven doen waar je goed in bent). Hoho, denk je nu. Jij bent toch volledig afgekeurd. Ja, dat is ook zo. Maar een vrouw moet ook aan haar toekomst denken en daarom denk ik (optimistisch) alvast een paar fitte maanden vooruit. Ik weet inmiddels wel dat mijn gezondheidssituatie niet veel meer zal verbeteren als ik kijk naar de huidige situatie (en wat ik nu nog bereik met de fysio, etc.) maar ik leer van hoe ik nu ben en wat ik nu kan (luisteren he, haha). Ik weet wel dat ik mezelf constant veel te moe maak maar nog even en dan kan ik precies in beeld brengen hoeveel a4-tjes leuke tekst ik per dag kan produceren, zittend of liggend of hoe dan ook. Het is, voor mijn gevoel, mijn enige kans om mijn carrière terug te krijgen die de laatste twee jaar een ernstige vorm van ‘niet-bestaand' heeft aangenomen.

In het kader van het freelancen ben ik ‘al kruipende' van alles aan het uitzoeken: hoe zit dat met tarieven, tijdsindeling, facturering, de Kamer van Koophandel (ik schijn me nu als redacteur ook te moeten inschrijven, hoefde voorheen niet), een VAR-verklaring, de WIA en nog veel meer. Het is echt een bos waardoor je de bomen haast niet meer kunt zien als je je er eenmaal in gaat verdiepen. En ik dacht dat het zo simpel was: Janet neemt een opdracht aan, voert die uit, krijgt geld, zegt dat tegen de Belastingdienst en klaar. Maar nee, moeilijker kunnen ze het wel maken! Zelfs het zoeken van andere WIA-ers in eenzelfde situatie (die dus ook een eigen bedrijfje willen starten) is al een moeilijke zaak. Het UWV heeft er niet aan gedacht ze samen te brengen en ik moet de plek nog vinden waar ze zich verenigen. (Weet iemand het of ben jij er één van, mail me!)

Nou ja, nu ben ik dus een paar dagen verder, heb ik 100 en 1 bedrijfsnamen bedacht (al wil ik gewoon onder mijn eigen naam opereren), heb ik een proefwebsite gemaakt en weet ik welke diensten ik allemaal precies aan zal bieden. Maar ik ben zo moe, dat ik me afvraag wanneer ik de puf heb om verder te gaan. In ieder geval heb ik er wel een onwijs goed gevoel over en denk ik zeker dat het me zal lukken (al kan mijn lichaam nu niet zeggen wanneer). Ik ploeter de komende weken lekker door, laat me zaterdag fijn voorlichten op de ZZP-dagen en ga er alles aan doen dat het UWV me gaat helpen hierbij. Uiteraard laat ik weten hoe het verder gaat en vertel ik wat mijn lichaam zegt.

PS Nog even een Belastingdienst-update. Als je in Groningen woont: KIJK UIT! Ze schijnen zomaar je loon te verdubbelen en dan krijg je dus héle hoge aanslagen! Wees gewaarschuwd ...

Hoe zou het zijn als je ineens chronisch ziek werd?

Omdat de Belastingdienst er zojuist met een blauwe brief bijna voor heeft gezorgd dat ik een hartaanval kreeg en ik me nu erg naar voel, deze heerlijk depressieve blog, om alle lezers ook een slecht gevoel te geven. (Jaja, soms deel ik graag mijn gevoelens. Haha.)

Stel dat je morgen wakker wordt en je krijgt ineens geen lucht meer. Je borstkas doet zeer, je linkerarm doet onwijs zeer, heej, je kunt zelfs niet eens meer rechtop zitten. En, auw, als je dat dan toch lukt blijkt dat je knieën ook onwijs zeer doen, je handen niet meer willen buigen, en dan heb je nog niet eens geconcludeerd wat er verder allemaal nog aan je mankeert (je hart doet het ook niet meer zo goed maar dat had je nog niet door. Soms moet je ook nog iets goeds bewaren voor later! En wie weet, misschien krijg je ook nog nierontstekingen! Yes.) Na een half uur ben je op de een of andere manier toch bij de wc gekomen, want je moest zo nodig en ja, de wc komt niet bij jou. Nu dit dan toch is gelukt dan ook maar de telefoon pakken om je werk af te bellen want werken zit er zo niet in. Dokter ook nog gebeld en poeff ineens bleek dat je single was, helemaal alleenstaand en met niemand om je deze &$%#-ochtend even ergens bij te helpen. Na veel gezeur en gejengel besluit je huisarts toch maar bij je thuis te komen en concludeert vervolgens dat je toch echt bijna dood bent. Nou, vlug naar het ziekenhuis dan. Allemaal onderzoeken, nog meer onderzoeken en dan nog wat meer want ze willen het echt zeker weten. Jaja, je hebt een ernstige ziekte en die gaat nóóóóit meer over. Gelukkig voor jou, want nu is je leven in 1 klap veranderd. Vind je het nog steeds leuk?

Je baas baalt van je want die wil geen zieke werknemer en op de een of andere manier weet die je eruit te werken (had je niet een tijdelijk contract ofzo?). Je staat op de stoep bij het UWV die tientallen keuringsartsen ergens weg hebben gehaald en die het leuk vinden je professor doctor internist lastig te vallen in het UMC, die vervolgens niet verder kan met zijn werk: genezing vinden voor jouw aandoening. Nee, helaas zegt meneer van het UWV tegen je: ‘U mag niet meer werken. U bent toch bijna dood?' ‘Ja, maar …' zeg je nog. ‘Waar moet ik dan van leven?' Wacht maar af. Dan zul je het zien. Een maand of drie later zie je dat je een royale uitkering van 792 euro in de maand krijgt. Gelukkig was je huur slechts 305 euro. Als je nu de kachel niet meer aandoet, je tv wegdoet, stopt met internetten en telefoneren (wie heeft contact met de buitenwereld nodig als het zo lekker warm is onder je dekbed) dan kun je misschien nog voor een euro of tien per week wat boodschapjes doen bij de Aldi.

En nieuwe kleding? Misschien heeft euh … je beste vriendin nog wat restantjes voor je te leen? En anders komen er steeds meer kringloopwinkels in Nederland die prachtige bontjassen verkopen voor 2,50 (meteen lekker warm en compensatie voor die kachel).

Shit denk je nu: ik verveel me. Ik ben 100% afgekeurd en hou 100% tijd over (minus dan de energie die verloren is gegaan aan bijna-doodgaan). Je hebt geen tv meer, geen internet, geen telefoon, heej het was toch al te koud om uit bed te gaan want de kachel mocht niet meer aan. Je kunt niet sporten (te duur), uit eten (pff, je hebt de loterij toch niet gewonnen?) maar eindelijk heb je dan iets gevonden: soms komt er wel eens post in dat gratis brievenbusje dat je zomaar bij je woning kreeg. En op een dag vind je daar dan een blauwe envelop. ‘Blauw', denk je, ‘da's m'n lievelingskleur'. Vlug open je hem (hoe vlugger, hoe warmer je zere vingers) en toen wilde je dat je dat niet gedaan had. Hoeveel geld had je ooit van de Belastingdienst gekregen? Oh ja, ze hadden je verteld dat je extra kosten op kon voeren voor het chronisch ziek zijn. Leuk, dacht je toen. Dat doe ik meteen. Je vulde het in en ze gaven je 600 euro, zomaar. Voor niets. Dat dacht je. En nu moet je dat bedrag terugbetalen. Plus nog 500 euro extra. Voor de grap. 'Leuker kunnen we het niet maken', zeiden ze nog. Waarvan ga je dat betalen, denk je? Van die 792 euro per maand natuurlijk. En wanneer? Binnen 2 maanden graag op de Apeldoorn-rekening, makkelijk he. Weet iemand of er nog een leuk plekje is in de dak- en thuislozenopvang? En toen werd je wakker. Het was nog steeds koud. Je vraagt je af: was het allemaal maar een nare droom?

De hyperactieve chronisch zieke: een normaal verschijnsel

Al jarenlang ben ik hyperactief. Het liefst doe ik 1001 dingen tegelijk en ook zo snel mogelijk. Wanneer ik kan doe ik geen 2 maar zelfs 3 dingen tegelijk (zoals nu: een blog tikken, kijken naar ‘Droomhuis in de zon' al kunnen ze dat nu beter ‘Drama in de zon' noemen, en avondeten koken). Tijdens het revalideren is een groot onderdeel: rustiger aan doen, leren relaxen, langzamer worden, slechts één ding tegelijk doen. Dat alles om maar te zorgen dat je je over het algemeen fitter zult voelen en niet nogmaals hoeft te revalideren. Maar ligt de oorzaak van het moeten revalideren dan in het hyperactief zijn? Ik denk het niet. Het moeten revalideren kwam bij mij door het eigen leven dat een ontstekingsziekte leidt en de schade die daarmee wordt aangericht die niet teniet kan worden gedaan door medicijnen.

Ik wil het in deze blog niet hebben over de oorzaak van moeten revalideren maar over hyperactiviteit. Ik kan me niet meer herinneren hoe lang ik al hyperactief door het leven ga maar het lijkt me niet dat dit verschijnsel ook al aanwezig was in mijn jeugd. Waarom zou ik toen ook al zo druk zijn geweest als ik gezond was en altijd alles kon wanneer ik wilde?

Nu kwam me vorige week een tekst onder ogen waarin stond dat het niet meer dan logisch is dat chronisch zieken hyperactief zijn en daarbij dat het dus ook een bekend verschijnsel is van chronische ziekte. Omdat je zo weinig goede uren en goede dagen hebt en doorgaans toch je dromen, wensen en ook je gewone ‘to do'-lijstje, word je wanneer je je dan eindelijk weer eens goed voelt heel erg druk. Dit kan ten koste gaan van je energie, maar daar had je al zo weinig van dat het in feite dus helemaal niets uitmaakt dat je op je goede momenten teveel doet. Soms moet er ook eens wat gebeuren en als je dan eindelijk eens kunt, dan ga je er helemaal voor: veel te veel afspraken, het huis schoonmaken, zelf de boodschappen doen, op vakantie eindeloze stukken lopen, te laat naar bed. Maar als je dan eindelijk daarna mag rusten van jezelf, dan kun je tevreden terugkijken op wat je allemaal hebt bereikt. En dat maakt dan die paar dagen dat je weer amper wat kunt, weer goed. En die paar slechte dagen had je ook gehad als je niets had gedaan. Lange leve de hyperactiviteit!

Griepprik

Het is weer zover: najaar in Nederland betekent dat je bij je huisarts (als je in aanmerking komt) een gratis prikje mag halen. Destijds ben ik op de lijst gezet voor mijn longen, niet voor de SLE, en ik moet zeggen: het draait echt nog steeds om mijn longen. En daarom haal ik hem ook braaf. Ik heb slechts eenmaal overgeslagen en dat was het jaar dat ik in Spanje studeerde. Toen kon het niet anders. Gelukkig geen griep gehad toen – wel eens in jaren dat ik hem wel haalde, dus je weet maar nooit.

Nu is mijn bovenarm … tamelijk uniek. Vanochtend keek ik in de spiegel en zag ik een knalrode prikplek met daarom heen een felrode cirkel met diameter 3 centimeter en daarom heen weer een cirkel van 1 centimeter dik en die was … niet rood. Nee, hij was wit. Mooi hè die kleursamenstelling. Maar die plek verklaard wel waarom ik niet op mijn linkerzij kan liggen 's nachts en wakker word als ik dat wel doe (ik heb nu al twee nachten erg slecht geslapen). Mijn arm wil ook niet verder dan 90 graden naar boven, anders gaat ie heel zeer doen. Dit probleem na de griepprik is niet nieuw. Nee, dat heb ik ieder jaar. En dan te bedenken dat de meeste mensen die hele prik niet eens voelen (voor mij voelt het alsof die naald minstens een centimeter dik is en er aan de andere kant weer uitkomt).

Soms ben ik een beetje lui met het lezen van NVLE magazine (heeft dat iets te maken met dat ik er zelf ook voor schrijf?) maar ik had dus het verhaal griepprik nog niet gelezen tot ik erop werd gewezen. En daar staat gewoon in dat ik niet kleinzerig ben, of een aansteller of wat dan ook. Nee, mensen met SLE die de griepprik krijgen die krijgen allemaal kennelijk een grote rode plek en zeer pijnlijke arm (iets met die zeer aktieve afweerstoffen van ons). Nou bij deze weet ik dan echt helemaal zeker dat ik SLE heb. Joepie! Nu op naar een gezonde en fitte winter …

>>>> Deze blog is op 31/10/08 in iets andere vorm eerder gepubliceerd op mijn site Bankhanger J.

Meer aandacht voor mijn blogs!

Een nieuwe plaats om te bloggen!
Bezoek je al geregeld mijn Bankhanger J. website? Dan zul je hier regelmatig dezelfde blogs tegenkomen. Waarom dubbel publiceren zou je zeggen. Nou dat zit zo: op deze site is er meer aandacht voor mijn blogs en minder voor alles wat eromheen hangt (de extra informatie) op mijn site. Bovendien werkt bloggen op deze site makkelijker en is er minder gedoe omheen. Laat me weten of je het leuk vindt. Ik hoor graag van je!