Een sponsorzoektocht

Nog ruim 3 weken en dan is het zover ... dan ligt 'Ziekelijk gelukkig: positief leven met een chronische ziekte' eindelijk in de winkel. Tot die tijd ben ik zelf vreselijk druk met allerlei dingen rondom de verschijning van mijn eerste boek, zoals het laten maken van een professionele website.



Tot een week geleden dacht ik dat ik alles goed voor elkaar had: ik had een sponsor gevonden en de website kon voor een klein bedrag (een euro of 600) helemaal naar mijn wens gebouwd worden. Het moet een ondersteunende site worden die lezers/patiënten kunnen bezoeken om meer te weten te komen over het onderwerp van het boek en die tegelijk meer aandacht genereert voor auto-immuunziekten. Waarom is er in Nederland nog zo weinig over bekend? De teksten liggen klaar, de foto's ook ... alleen een paar dagen geleden hoorde ik dat de sponsoring niet doorgaat. Ik was hevig teleurgesteld, wat een domper! En dat ook nog op dit late tijdstip, echt een ongewenste tegenvaller!

Zelf lukt het me helaas niet dit bedrag neer te leggen voor de site (en nee, het bedrag zal zich ook niet terugverdienen dus zien als een investering kan niet: ik heb er geen commercieel belang bij - ik ben bereid alles te doen voor meer bekendheid voor deze ziekten, en daar doe ik het voor). Ik ben nu dus op zoek naar sponsors. Ik hoop dat ze zich uit zichzelf bij mij melden want als ik wel ergens een hekel aan heb is het om geld of hulp vragen (zie ook eerdere blogs). Pff, dat lijken wel 2 dingen die vaak de aandacht krijgen in het leven van een zieke!

Ik dacht zelf aan één of enkele sponsors die misschien willen doen aan 'maatschappelijk verantwoord ondernemen' of die vinden dat ze iets hebben met het onderwerp van de site (of moet ik zeggen: 'borstkanker is zo passé'). Met meerdere sponsors gaat het ook nog eens om een klein bedrag en dat scheelt! Ook mag het iemand zijn die een website in elkaar kan zetten en die dat wil doen als vriendendienst. Uiteraard krijg je er naamsvermelding op de site voor terug en mijn grote dankbaarheid!

Ondertussen pruts ik zelf ook door ... ik denk na over de kleuren, de lay-out, wat er absoluut op moet staan en ik pas de teksten steeds weer aan. Inmiddels zit ik weer iets ruimer in de tijd: eigenlijk zou ik vandaag naar Valencia vertrekken maar omdat de vliegmaatschappij ons gisterochtend nog wijsmaakte dat onze vlucht niet zou vertrekken, is mijn reisje nu uitgesteld tot aanstaande dinsdag. Tijd om hard aan de slag te gaan dus!

HELP MIJ!!

Wat zet je in je sollicitatiebrief?

Heel lang heb ik geloofd dat je je ziekte vooral geheim moet houden voor werkgevers. Meestal ben je er niet bij gebaat als ze weten wat je hebt. Ziekte wakkert ongerustheid aan en in het geval van nog geen baan hebben: afschrijving zonder dat je een kans krijgt. Dit hoeft natuurlijk allemaal niet, maar het kan wel.

Na de terugval in mijn ziekte en het best wel behoorlijke gat op mijn CV, besloot ik dat ik tegenwoordig open kaart zal spelen. Dat houdt in: meteen openheid in de sollicitatiebrief. Ik heb geen idee of dit de goede manier is of niet, maar het leek me wel makkelijk: als ze me willen, dan willen ze me ook echt helemaal en weet ik meteen wat ik aan mijn nieuwe werkgever heb.

Door alles rondom mijn boek heb ik eigenlijk helemaal geen energie voor ook nog een baan erbij maar toch ben ik in de eerste 4 maanden van dit jaar wel 2 boeiende vacatures tegengekomen die aan al mijn eisen voldeden en waar ik ook perfect voor gekwalificeerd ben. Na de eerste brief (sollicitatie bij een ziekenhuis) kreeg ik geen afwijzing maar een plaatsing op de wachtlijst, zodat je alsnog opgeroepen kunt worden als bij de eerste groep kandidaten geen geschikte zit en ze gaan voor nog een ronde. Ik vond dit best veelbelovend. Het is een stuk beter dan meteen 'nee'.

Daarna las ik in UWV Perspektief dat je toch niets moet vermelden in je brief, en eigenlijk ook maar beter niets kunt zeggen daarna. De praktijk leert toch vaak dat de meeste bedrijven niet positief tegenover zo'n 'lastige' zieke werknemer staan. Opmerkelijk advies van het UWV, maar ik begrijp het wel. Als je al je zieke WIA-ers en Wajong-ers weer eens aan het werk wilt zien, gaat dat misschien sneller als ze doen alsof ze gezond zijn.

Anderhalve week geleden was ik op een jongerenmiddag van de patiëntenvereniging aan het assisteren. Ook daar was het onderwerp: solliciteren en ziek zijn. Er werd een discussie op gang gebracht over of je wel of niet iets zou moeten vermelden in de brief: 95% van de deelnemers vond van niet. En daarna of je wel of niet iets zou moeten zeggen bij het gesprek. Bij het eerste gesprek niet en daarvoor kozen evenveel mensen en dan waren er nog een paar die eventueel iets zouden zeggen bij het tweede gesprek maar ook dat ging niet van harte. De algemene mening blijft toch: zwijgen, als je wilt werken.

Drie weken geleden had ik weer een brief vestuurd, dit keer naar een commercieel bedrijf in de media. Ik kreeg razendsnel een afwijzing dat ik niet voldeed aan de gestelde criteria. Hmm, echt? Ik voldoe overal aan, dus op grond daarvan mij afwijzen is onzin. En de echte reden? Daar kom ik nooit achter ... bellen heeft in dit geval geen zin want geen enkel persoon gaat toegeven dat ze je zojuist aan de kant hebben gegooid omdat je ziek bent. Maar door de genoemde reden denk ik toch echt dat ik door de openheid in mijn brief geen schijn van kans had.

De volgende keer dus toch minder openheid?!

Genezen door een afspraak

Heb jij dat ook wel eens dat je dan eindelijk een doktersafspraak maakt omdat het echt niet zelf over lijkt te gaan, dat dan vervolgens nog een dag of wat duurt en als het dan eindelijk zover is je kwaal ineens wel zelf over is gegaan? En dan je maar af zitten vragen of je nu nog steeds heen zult gaan - met niets - of het maar laat zitten en het dan natuurlijk terugkomt en je nog een afspraak moet maken ... *zucht*

Ik liep alweer dagenlang rond met een ontstoken ooglid. Dit is iets wat ik om de haverklap krijg dus op zich niets vreemds, en ik weet ook best hoe ik er (normaal gesproken) weer snel vanaf kom maar dit keer ging het niet weg en werd het na een paar dagen zelfs veel erger. Zo erg dat ik gisteren toch maar besloot de huisarts te bellen - mede omdat mijn vakantie (Valencia!) dichtbij komt en ik daar niet met een dik, zwaar oog rond wil lopen.

Ik belde en legde uit wat ik zelf altijd doe - water koken, af laten koelen en daar een compres van maken, plus het goed schoonmaken en uiteraard geen make-up - helemaal goed, maar ze wilde toch eigenlijk dat ik meteen kwam voor een zalfje of druppels. En daar had ik nu net gisteren geen tijd voor. Dus dan vandaag maar. Verder wel die hele dag rondgelopen met hoofdpijn omdat mijn oog half dicht hing. Voor de buitenstaander zag het er trouwens op de roodheid en gezwollenheid na best nog redelijk uit. Gelukkig maar want ik ben best een tikje ijdel en binnen kan ik m'n zonnebril toch moeilijk ophouden;-)

Anyway, nu kwam ik vanochtend uit bed en zag ik dat mijn ooglid kennelijk gebloed heeft vannacht en daarmee alle zwelling heeft laten verdwijnen zonder dat ik het gisteren na het maken van de afspraak nog had aangeraakt. Hoezo magisch? Ik snap er niets van. Als ik niet had gebeld, had ik nu een nog dikker oog gehad!
Toch ga ik zo meteen maar even langs: ik wil eigenlijk wel weten wat ik zou kunnen doen om die voortdurende ontstekingen te voorkomen. Minstens 4x per jaar vind ik vrij veel en ik kan het op zo weinig houden door vrijwel altijd oogmake-uploos rond te lopen, maar daar ben ik niet echt blij mee. Iemand nog een persoonlijke oplossing?