Middagje op de spoedeisende hulp

Zoals ik vrijdagochtend al schreef, had ik besloten om toch even langs de huisarts te gaan. Het kon toch niet zo zijn dat ik mijn presentatie zaterdag niet zou kunnen geven omdat ik te moe was!

's Middags om kwart voor drie zat ik bij de huisarts op de stoel te hijgen. Ja, soms moet je wel een beetje schaamteloos durven zijn als je longproblemen hebt *lol* De assistente had me ergens zo snel mogelijk tussendoor gezet, omdat ze het ook wel urgent achtte. De huisarts luisterde naar mijn longen wat voor mij voelt als de meest onzinnige bezigheid in de wereld. Mijn longen klinken namelijk altijd schoon, ook als ze in zeer ernstige staat verkeren. Ik zei tegen hem: "Naar mijn longen luisteren heeft denk ik geen zin hoor. Zelfs bij de longontsteking waarbij het kantje boord was klonken mijn longen mooi schoon en ik was toen bijna dood." *lol* Toen zei hij (dit is de eerste arts die dat tegen me heeft gezegd) dat het slechts een formaliteit is, maar dat het inderdaad klopt dat 9 van de 10 keer longen schoon klinken ook als er dan heftige ontstekingen gaande (kunnen) zijn. Hij ging daar dan ook nooit op af.

Mijn huisarts besloot mijn internist in het UMC te bellen om advies te vragen. Hij wilde me foto's laten maken en laten bloedprikken, maar ja op vrijdagmiddag ... dat zou maandag worden en dat leek hem niet verstandig gezien mijn conditie inmiddels (hijgen, hijgen, hijgen en daarbij veel pijn). Mijn internist zei dat ik meteen naar het UMC moest komen - in dit geval zou het het handigst zijn om naar de spoedeisende hulp te gaan want dan kon ik daar alle tests doen, de enige manier om snel iets uit te kunnen sluiten. In dit geval dus longembolie. Bovendien was de poli ook gesloten afgelopen vrijdag.

Ik ben gauw gaan bellen en een vriendin bleek net in haar auto Groningen terug in te rijden en ze kon me zo brengen. Vooraf moet je wel weten waar je aan begint want op de spoedeisende hulp gaat het (vanwege de drukte) niet snel!
Ik bleek koorts te hebben van 38 graden (ik heb van mezelf een vrij lage temperatuur, ergens in de 36 waarden doorgaans) en mijn onderdruk (bloeddruk) was net als de vorige keer ook te hoog. Vreemd, ik dacht altijd dat die zo goed is. Toen kwamen de nare prikken. Ik dacht in mijn elleboog, maar nee, vanwege potentiële embolie dus in de slagader van de pols en omdat de ene al snel 'lek' bleek (het slangetje ging druppen omdat het bloed niet mooi liep) werd de andere pols ook geprikt. Kon ook meteen dienen als infuus, indien nodig.

Tussendoor werden foto's gemaakt en een hartfilmpje. Bizar om op de spoedeisende hulp te zijn. Ik voel me niet 'spoedeisend hulpvragend'. Ik ben best wat gewend en heb geen enkele moeite met ziekenhuizen en onderzoeken maar dit voelde niet lekker. Ik wilde daar liever niet zijn. Uiteindelijk hoorde ik iets na half zeven (drie uur na binnenkomst) dat het geen longembolie was - mooi zo want dan ben je weer ver van huis en da's niet de bedoeling. Na overleg met m'n internist mocht ik als ik volgende week weer terugkwam en meteen zou beginnen met 30mg prednison die avond weer naar huis. Fijn. Dat voelde goed - nah ja, niet de prednison dan. Maar met een beetje geluk is dat 'slechts' een stootkuurtje.

Vrijdagnacht, de nacht voor de presentatie in Ede, sliep ik vervolgens niet. Ik was klaarwakker. Natuurlijk mede door het weer starten met de prednison die zorgt voor flinke energieboosts en slapeloze nachten in het begin. Jammer daarvan. De hele nacht de presentatie gerepeteerd - ongewenst. Ik was er helemaal klaar voor. Tot ik aan het einde van de nacht toch nog een uurtje sliep en vervolgens doodmoe was toen de wekker me wekte. Maar ach, doodmoe was ik toch al! De prednison had inmiddels wel de scherpe kantjes van de pijn gehaald. Dat was wel prettig.

Zaterdagochtend bleek er maar 1 aanpak gewenst. De aanpak die eventueel kan werken als je echt geen energie hebt en het anders niet gaat lukken. Dingen letterlijk stap voor stap doen en niet verder dan dat kijken. Ik begon met douchen en was heel blij dat dat me was gelukt, moeizaam maar toch. Toen aankleden. Weer een stap verder. Medicijnen innemen en wat drinken. Brood smeren en trachten dat voor de presentatie op te hebben. In de auto, op de bijrijdersstoel naar Ede. Rechtop blijven staan. Dag zeggen tegen mensen, zaal bekijken, powerpoint naar presentatielaptop kopiëren, hangen op stoel. En dan ... de presentatie.

Na enige uitleg aan het publiek heb ik daar niet langer dan vijf minuten gestaan. Ik vond het wel best, trots als ik was dat ik er onder deze omstandigheden toch was. Ik heb het gepresenteerd, het boek overhandigd en zelfs bijna een uur zitten signeren. Vooral doorgaan hielp. Iedere keer als ik even pauze had, een halve minuut, 10 seconden, dacht ik: "Nee, hoe doe ik dit allemaal? Ik ben zooooo moe ..." maar ook dat is gelukt. En toen naar huis. Eten en om 8 uur lag ik in bed. Heel trots en heel voldaan. Toch maar allemaal gedaan, dit alles:-))

Nu wordt het uitrusten, weer fit worden en dan lekker verder!